Հարիֆի պես նստել-սպասում ենք, թե երբ է թուրքը գալու երկիր, այնինչ, թուրքը վաղուց երկրի ղեկին է ու չի սպասում, թե մենք երբ գլխի կընկնենք, այլ գործում է՝ քայլ առ քայլ հաջողելով իր ծրագիրը:
Մեր բոլոր տեսակի քաղաքականությունների հիմքում պետք է լինեն ոչ թե եվրոպական, ամերիկյան, ռուսական մոդելները, այլ հենց ազգայինի վրա հիմնված, հարմարեցված մոդելները։
Երեկվանից հայաստանյան տեղեկատվական դաշտը հեղեղված է հայ-ամերիկյան ռազմավարական հարաբերությունների հաստատման մասին դիսկուրսով: Ամեն դեպքում, հենց այդպես են ներկայցնում Երևանի ու Վաշինգտոնի միջև ստորագրված կանոնադրությունն իշխանական ու մերձիշխանական մեդիաներն ու պալատական «փորձագետները»:
Պարբերաբար աշխուժանում է «Ո՞վ բերեց Նիկոլին» քննարկումը:
ՈՒ որքան մոտենան ընտրությունները, այնքան նման քննարկումներն առավել բուռն են դառնալու:
Եվ թող տարօրինակ չթվա, հենց իշխանական պրոպագանդայի ջանքերով:
Ծակ ոսկորով անկուշտ գեղցի համբալի համար լավ ապրելն ասոցացվում է միայն կուշտ փոր ունենալու ու եզի պես բանելու հետ։ Ու նրան չեն օգնի ո՛չ արհեստական բանականությունը, ո՛չ էլ, առավել ևս, բնականը...
Ռուսաստանը սկզբունքորեն չի կարող զիջել «Զանգեզուրի միջանցք» կոչեցյալը թուրքական աշխարհին ու գլոբալ արևմուտքին, քանի որ դրա հետ կապված գլոբալ ռիսկերը նույն կարգի են, ինչ ուկրաինական դեպքում, քանի որ այն ուղիղ ճանապարհ է բացում դեպի Կասպից ծովի ավազանն ու դեպի Միջին Ասիա՝ դրանից բխող բոլոր հետևանքներով...